گروه Jazz ملی هم به اجرای Jazz كلاسیك میپرداخت و هم به تجربیاتی در بداهه نوازی (Improvisations)، مقام (Mugam) و نیز موسیقی مودال (منظور موسیقی كه بر پایه گامهایی غیر از مینور و ماژور معمول باشد) ملی آذربایجانی دست میزدند. بعنوان مثال پرویز رستم بایف (Parviz Rustambayov) نوازنده ساكسوفون، در اولین كنسرت Jazz ملی یك بداهه نوازی در مقام چهارگاه را اجرا كرد. به این كار اركسترال از گارایف گوش كنید : لیلی و مجنون

این نوابغ موسیقی آذربایجانی یك هدف داشتند و آن برقرار كردن مكتب ملی Jazz بود. پس از پایان جنگ جهانی دوم، رئوف حاجی بایف (Rauf Hajibayov) مدیریت گروه Jazz ملی را به عهده داشت اما در سالهای 1960-1950، دستگاه تبلیغات كمونیستی ضربه بزرگی به پیشرفت موسیقی Jazz آذربایجان وارد كرد. مقامات شوروی، جاز را به عنوان یك موسیقی اغواگر غربی عنوان كردند و اجرای آنرا ممنوع اعلام كردند.

علیرغم این تحریم، علاقمندان Jazz در خفا دورهم جمع شده و از طریق رادیوهای غربی، به موسیقی گوش میدادند و سعی میكردند تا آنچه را شنیده اند اجرا كنند. در اواخر دهه 60، موسیقی Jazz، با راهنماییها و حمایتهای گارا گارایف (Gara Garayev)، نیازی، توفیق قلی اف و رئوف حاجی اف، زندگی دوباره ای آغاز كرد. این دوران شاهد ظهور گایا (Gaya)، گروه چهارنفری رفیق بابایف و پس از آن گروه واقف مصطفی زاده (Vagif Mustafazade) بود. به قسمتی از یكی از كارهای این گروه گوش كنید : Mustafazade's Jazz Band

مقام، موسیقی سنتی آذربایجانی در واقع شامل بداهه نوازیهایی است كه بر روی تم اصلی این موسیقی انجام میشود و نوازندگان آن هر یك به نوبه خود منحصر به فرد هستند زیرا هر كدام شیوه بداهه نوازی خاص خود را دارند. این بداهه نوازی آزادانه در واقع رابط اصلی بین موسیقی Jazz و مقام است. قابلیت تلفیق عناصر شرقی مقام با موسیقی غربی Jazz به این معنا است كه Jazz میتواند در دنیای موسیقی شرق نیز موفق باشد.