هولاکوخان در اوائل ذیحجه سال 655 قمری، [اواخر آذرماه] به همراه لشکر بزرگی از آزربایجانیان از آزربایجان حرکت کرد و از راه کرمانشاه و حلوان عازم بغداد شد؛ از دجله گذشت و بغداد را محاصره کرد ، یک هفته بعد، فقط با یک حمله بغداد سقوط کرد و خلیفه و فرزندانش دستگیر شدند. و خلیفه عباسی با دست خود خزانه چند صد ساله اجداد خود را تسلیم هولاکوخان پادشاه آزربایجان نمود
... هولاکو در 24 صفر [18 اسفند] از بغداد خارج شد اما هنوز جرأت نداشت خلیفه را بکشد، فکر می‌کرد اگر اینکار را بکند، ممکن است بلائی نازل شود. اما خواجه نصیر که می‌دانست تا خلیفه کشته نشود، آن غائله ختم نخواهد شد، راهی پیش پای هولاکو نهاد، و آن این بود که خلیفه را لای نمد بپیچند و آرام آرام مشت و مال دهند، و در آن حال، اگر دیدند بلائی نازل شد، او را رها کنند. این تدبیری عاقلانه بود و هولاکو دستور داد همان را انجام دهند...
ساعتی آرام آرام خلیفه را لای نمد مشت و مال دادند، ولی دیدند بلائی نازل نشد؛ گفتند اکنون نمد را باز کنید تا ببینیم خلیفه در چه حال است! وقتی نمد را گشودند، دیدند که خلیفه در همان ابتدا مرده است... در هر صورت، هولاکو در همان روز، مستعصم و پسر بزرگش (ابوبکر) را کشت و دودمان 524 سالهٌ عباسیان را بکلی منقرض کرد و آزربایجانیان پس از سالها به آرزوی دیرین خود در انتقام خون آتا بابک رسیدند