بیضای اردبیلی

میرزا صادق از شاعران بزرگ معاصر متولد 1226 شمسی در اردبیل متخلص به بیضا از شاعران معاصر اردبیل است.در سال 1226 شمسی در اردبیل متولد گردید. او شغل تجارت داشته و به وارد و صادر نمودن پوست بره اشتغال می ورزید. طبع شعر قوی و مطالعات زیادی داشته است. اشعارش غالبا به زبان ترکی و در مدایح و مرثیه سرایی اهل بیت بوده است. در گفته هایش ذوق عرفانی به چشم میخورد. و به گفته یکی از نوادگانش خود بیضا در ایام بیماری مشرف به موتش سروده هایش را که با مرکب نوشته شده بوده است درظرف آبی ریخته وشسته است.با این حال جسته گریخته ازاشعار او در یادداشتهای دیگران باقی مانده است.دو بیت زیر نمونه ای ازاشعار ترکی اوست.بیضاء در نفسیر قرآن شریف ، نهج البلاغه و آثار گرانپایه متقدمین از قبیل : سنائی ، عطار ، خاقانی ، سعدی ، حافظ ، مولوی ، فضولی و سایر قلمداران عرصه شعر و ادب و عرفان مطالعات عمیقی داشته ، در کنار این ذخایر و گنجینه های فنا ناپذیر علوم بیان و کلام ، عروض و بدیع و قافیه ، فلسفه و منطق و النهایه آنچه را که در پرورش روح بلند یک شاعر عارف ضرورت دارد به خوبی فرا گرفته است . میگویند مرحوم بیضاء به دلیل احاطه به علوم اسلامی و مسائل فقهی ، گاهی اوقات وکالت اشخاص را قبول و در دعاوی مطروحه در محاکم از حقوق موکلین خود دفاع میکرده است.

دیوان شعر استاد با نام ( کلام بیضای اردبیلی ) در 510 صفحه از سوی تنی چند از علاقمندانش گرد آوری و با همت هیأت اردبیل شناسی و صندوق قرض الحسنه مهدیه با یک پیشگفتار و سه مقدمه در خرداد سال 74 چاپ و منتشر گردید .

بیضادر سال 1301 شمسی در زادگاهش اردبیل در سن 75 سالگی دعوت حق را لبیک گفت ، جسمش در شهیدگاه بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی ( آرامگاه شهدای جنگ چالدران ) به خاک سپرده شد و روحش به ملکوت اعلی پیوست.

قضـا کاتیبلـری دونیــا ائــویـن غمخـانـه یازمێشـلار

فراغت ایسته‌سـه هرکس اوْنی دیوانـه یازمێشـلار

خلیله حؤکم اوْلۇندێ تاکه اوْغلۇن کسمه قۇربانـێ

بـۇ قۇربانێ ازه‌ل گۆندن شه-ی-مردانـه یازمێشـلار

***************************

سنه ائی مدّعی گر عئشق حۆسئندی پیشـه

قوْرخما محشـه‌رده امـانـدی ایلـه‌مــه انـدیشـه

دۇت حۆسئن دامـه‌نینـی خاتمـه وئر تشویشـه

عاشیقون بیله‌م قبرده کئچه‌ر آسان گئجه‌سی

**********************

شعری دیگر از استاد بیضا که در اینترنت یافتم، فکر کنم از یادداشتهای آقای اصغر فردی باشد.

تـا آتش-ی-اشراره حۆسئن خئیمه‌سی یانـدێ

گۆن باتدێ، عدو یاتـدێ، شفق قـانـه بـوْیانـدێ

فـریاد-وْ-فغـــان جـــوهــر-ی-ذرّاتـــه داغێلـــدێ

آوای-ی-حۆسئن وای اودی هـر یـانـدا عیانــدی

بـۇ مـاتــم-ی-عظمـاییـده لاهـوتیلـه ناسـوت

حئیراندی، پریشاندی و انگشت به دهانـدی

تنهـا نـه قـراپـوش اوْلۇب کعبـه بـو غمـده

ناقوس-ی-کیلیساده ده فریـاد-وْ-فغـانـدی

خون-ی-حق-وْ-ناحق تؤکۆلۆب کرب-وْ-بلایه

شـرحــی مــرج البحـر و لا یلتقــی‌یانــدێ

تکفیـر ایلـه‌مـه گـر دیسه‌م الله حسین دور

واللهـی و بـالله ، او همیـن و بـۇ همـانـدی

من چکمه‌ره‌م ال دامن-ی-شاه-ی-شهدادن

شـاه-ی-شهـدا دامنـی مـافـوق-ی-جنانـدی

ای کاش اوْلا بیضـا سر-ی-کویینده غباری

هرچندکی بیضا ید-ی-بیضای-ی-زمانـدی