چاپ «اراجیف پان ایرانیستی» در مجله کودکان آموزش و پرورش ایران علیه ترکان آذربایجان‌- تصویر

سازمان «پژوهش و برنامه‌ریزی وزارت آموزش و پرورش ایران » در اقدامی نژادپرستانه، ضد حقوق بشری و دروغین در مجله کودکان؛ نوشته‌ای سر تا پا بیهوده و مضحک تحت عنوان «آذری‌ها» منتشر کرد.

«مجله رشد» ویژه کودکان دبستانی؛ در حرکتی توهین آمیز، گستاخی بزرگ و نژادپرستانه‌ای علیه ملت تورک‌ آزربایجان جنوبی درج کرد. این حرکت از سوی نظام فاشیستی ایرانی مسبوق به سابقه است.

آنچه که از تفکرات شوونیستی پیداست؛ حکومت ایران سعی دارد، واژه جعلی آذری را تحت قومی که قبلا فارسی زبان بودند؛ در کتابهای درسی و آموزشی در مغز کودکان ترویج دهد.

عدالت، در قربانگاه نژادپرستی آریایی! – حسن راشدی

جنگ قره‌باغ با همه تلخی و ویرانگری هایش، صورت پنهان دو رویان را آشکار و برملا کرد!
تصور کنید اگر قره‌باغ با ساکنین مسلمان آذربایجانی و ارمنی در داخل خاک ارمنستان می بود و شهرهای اطراف آن را نیز شهرهای ارمنی نشین متعلق به کشور ارمنستان تشکیل میدادند و ساکنین مسلمان قره‌باغ اعلام استقلال میکردند و آذربایجانهای مسلمان و شیعه قره باغ ارمنیهای ساکن در این منطقه از کودک، نوجوان، زنان و پیر مردان را به طرز فجیع قتل عام میکردند و دولت آذربایجان هم با کمک ترکیه به کمک مسلمانان ساکن قره‌باغ می رفت و نه تنها قره‌باغ کوهستانی بلکه هفت شهر دیگر ارمنستان را هم سی سال در اشغال خود نگه میداشت و هیچ اهمیتی به پیشنهادهای گروه صلح مثلا « مینسک » هم نمیداد و ارمنستان در طول این سی سال ارتش خودرا مدرن و قوی کرده و اقدام به پس گیری سرزمینهای اشعال شده اش میکرد، آیا آنهایی که امروز برای ارمنستان یقه می درند، از آذربایجان حمایت میکردند؟!

آنها به آذربایجان نمی گفتند با چه حسابی خاک کشور دیگر را اشغال کرده ای و زور هم میگویی؟!
آنها به آذربایجان نمی گفتند با چه حقی به شهرها و مناطق مسکونی و بی دفاع ارمنستان موشک پرتاب می کنی و خون زن و کودک و پیر مرد و پیر زن را می ریزی؟ نمی گفتند با چه منطقی به این حملات ادامه میدهی و خون ریزی می کنی؟ و به آذربایجان نمی گفتند به مرزهای بین المللی ات برگرد تا صلح برقرار شود و اینهمه خونریزی هم نکن؟
پس چرا امروزها آنها خفه خون گرفته اند و نه تنها از حقوق بحق آذربایجان دفاع نمی کنند، پشتیبان ارمنستان اشغالگر از راه های مختلف هم هستند!!

مارا با کشورهای اروپایی و آمریکایی، افریقایی و غیره کاری و انتظاری نیست، اما برای مردم ایران، کشوری که خودرا مسلمان و شیعه و طرفدار حق نشان میدهد چه شده است که از باصطلاح روشنفکر کروات زده، کمونیست- انترناسیونالیستش گرفته تا ناسیونالیست،سلطنت طلب،پان ایرانیست، بی‍دین و دیندار و غیره در کنار هم در گرداب نژادپرستی آریایی گرفتار شده بی توجه به قوانین بین المللی که قره‌باغ را خاک آذربایجان و ارمنستان را اشغال کننده شهرهای آذربایجان میداند، بی محابا در کنار ارمنستان اشغالگر و ناحق قرار میگیرند؟!

تورکهای آذربایجان ایران و دیگر مناطق کشور حداقل ۴۰% از جمعیت کشور را تشکیل میدهند که خیلی از آنها اقوام و فامیل در جمهوری آذربایجان دارند و مشترکات تباری،زبانی، فرهنگی، تاریخی آذربایجانیهای این سوی ارس با آن سوی ارس یکی و تفکیک‌ناپذیر است،طبیعی است درد و رنج مردم جمهوری آذربایجان درد و رنج آذربایجانیان این سوی ارس است و این همدردی را هم در دهم مهر ماه در شهرهای آذربایجان و حتی تهران به نمایش گذاشتند، با این وضعیت آیا این قشر تابع احساسات نژادپرستانه، عوارض پیش بینی نشده این موضع گیری ناعادلانه خودرا سنجیده اند؟!

ایران با چند لشکر، علی‌اف با همسرش – کریم اصغری

از آغاز عملیات آزادسازی قره باغ از اشغال ارمنستان ایران همواره نگران کوتاه شدن مرزهایش با ارمنستان و نهایتا آزادسازی قره باغ از سوی آزربایجان بود.

این مسئله دلایل مختلف دارد اما شاید مهمترینش؛ نگرانی ایران از افزایش قدرت آزربایجان و تاثیر آن بر آزربایجان جنوبی باشد.

در طول جنگ تقریبا ۱ونیم ماهه ارمنستان و آزربایجان، ایران علاوه بر کمکهای نظامی و غیرنظامی به ارمنستان سعی کرد با مطرح کردن جهادیهای اسلامگرا مشروعیتی برای ورود احتمالی به منطقه قفقاز جنوبی بدست آورد اما سیاستهای حساب شده دولت آزربایجان شمالی عملا مانع از دست یابی ایران به اهداف خود شد.

البته روسیه نیز تمایلی به حضور ایران در قفقاز جنوبی ندارد که خود مقوله دیگری است.

در بیان نامه صلح ارمنستان و آزربایجان که با پیشگامی و ابتکار روسیه صورت گرفت، عملا هیچکاره بودن ایران بار دیگر ثابت شد.

حتی در این بیان نامه هیچ اشاره ای به آن جهادیهای مورد اشاره ایران و مدیای فارسی زبان از جمله بی بی سی فارسی نشد.

در طول جنگ نیز فعالین حرکت ملی آزربایجان در طی دو فراخوان موفق شدند ضمن آنکه افکار عمومی تورکها در ایران را به نفع دولت آزربایجان رقم زنند، همچنین توانستند مانع از حمایت علنی دولت ایران از ارمنستان اشغالگر شوند.

ایران به دلیل کریدور نخجوان نگران از دست رفتن مرزش با ارمنستان است که البته این امر نیز ممکن نمی باشد چرا که مرزهای ارمنستان حداقل تا سال ۲۰۳۰ تحت حفاظت روسیه و پیمان امنیتی مشترک است.

البته این کریدور وابستگی آزربایجان و تورکیه را به ایران کمتر خواهد نمود و این مهم ضمن آنکه دلایل اقتصادی برای ایران دارد، موجب خواهد شد اهمیت استراتژیکی ایران برای این دو کشور کمتر از گذشته باشد. 

امروز آقای الهام علی‌اف به همراه همسرش از مناطق تازه از اشغال آزاد شده و همچنین مرز مشترک با ایران (آزربایجان جنوبی) دیدار می کردند.

این در حالی بود که در طرف مرز ایران لشکریانی از استان های مختلف ایران حضور داشتند اما آقای علی‌اف دست به دست همسرشان در نقطه صفر مرزی با ایران با خیالی آسوده مشغول بررسی مرزهای کشورش بود.

آقای علی‌اف در پیامی معنادار و با اشاره به رودخانه آراز، گفت اینجا مرز ما با ایران است مرز دوستی دو کشور!!!

جناب رئیس جمهور مطمئن باشید مردمان آنسوی آراز به خوبی معنای پیام شما را فهمیده اند…

کریم اصغری

۲۶ آبان ۱۳۹۹

آرازی آییردیلار و دردی که جهانی شد! – محمد رحمانی‌فر

اولین باری که نام آراز به گوشم خورد، کودکی ۹ ساله بودم. در یک مراسم عروسی که معمولاً جای ترانه‌های شاد و مهیج است، پس از آنکه همه از رقص و پایکوبی خسته شده‌بودند، آشیق، سازش را بر سینه‌اش فشرد و با آهنگی حزین و صدایی که هنوز هم در گوشم طنین‌انداز است برایمان از “سولطان آراز، خان آراز” و “آرازی آییردیلار” خواند.

آن روزها، ذهن کودکانه من از درک اینکه چرا باید در “شب وصل”، سخن از “جدایی‌ها” گفت، عاجز بود. من هنوز آراز را از نزدیک ندیده ‌بودم ولی از همان شب عروسی یکی از بزرگ‌ترین آرزوهایم دیدار آراز بود. این آراز چه بود و درد جداییش چقدر عمیق و جهانکاه بود که مردمان باصفای زادگاه من، خوی، که ده‌ها کیلومتر از آراز فاصله داشتند، حتی در جشن شب وصلت و عروسی هم نمی‌توانستند این درد جانکاه را فراموش نمایند؟!

آن روزها، مسافرت‌ها مثل امروز مرسوم نبود. اگر ضرورتی پیش نمی‌آمد کسی از شهر و خانه خویش خارج نمی‌شد. برای همین، انتظار من برای دیدن آراز سال‌ها به طول انجامید. ۱۴ ساله بودم که در جریان یک اردوی دانش‌آموزی، انتظار من به پایان رسید و در یک روز بارانی برای اولین بار آراز را از نزدیک دیدم. یکی از معلمان، با نشان دادن آن سوی آراز برایمان از “تاریخ یک جدایی غمبار” گفت و ما برای اولین بار دانستیم که در آن سوی این رود متلاطم “مردمانی از جنس خودمان” زندگی می‌کنند. مردمانی که به زبان ما سخن می‎‌گویند و همچون ما با زمزمه بایاتی “آرازی آییردیلار…” از “درد جدایی” شکوه می‌نمایند!

خوب به یاد دارم که بسیاری از بچه‌ها به اقتضای سنشان بازیگوشی و پرتاپ سنگ به این رود خروشان را به اندکی تفکر در باب این “غمبارترین درد جدایی” ترجیح دادند ولی همانگونه که در دفتر خاطرات آن روزهایم نوشته‌ام من حتی یک سنگ هم به آراز پرتاب نکردم. در دلم به این درد فراق می‎‌اندیشیدم و سعی می‌کردم آراز را از یک “اتهام بزرگ تاریخی” تبرئه نمایم! باورم نمی‌شد که یک رود بتواند عامل جدایی یک ملت باشد(شاید باور نکنید ولی همه این‌ها را در دفتر خاطرات آن روزهایم نگاشته‌ام.)

در کتاب‌های درسی ما هیچ اثری از شعرای تُرکی‌سرای آذربایجان چاپ نمی‌شد. برای همین، من هنوز با منظومه “آراز” بولوت قاراچولو، سهند، آشنا نبودم! ولی خوب به یاد دارم که در همان سال‌ها علی‌رغم محدودیت ارتباطات و فقدان امکانات اینترنتی و فضای مجازی، شعر یکی از شاعران خوی سینه به سینه می‌گردید و بر زبان‌ همشهریانم جاری می‌شد: “آی شانلی آراز آخ کی جانیم قالدی او تایدا / سس وئر سسیمه نخجوانیم قالدی او تایدا”.

سال‌ها بعد که برای خودم نویسنده‌ای شده بودم، در کتاب “شهریارلا بیرلیکده…”، فصلی را به “ادبیات هجران” اختصاص دادم و نوشتم که مردمان دو سوی آراز هیچگاه با این “درد جدایی” کنار نیامدند و هیچگاه نتوانستند این بزرگترین جنایت تاریخ را فراموش کنند. در آنجا نوشتم که سیاستمداران، متن قرارداد تورکمنچای را امضا کردند و پایان جنگ را اعلام نمودند ولی برای مردم آذربایجان این جنگ هنوز پایان نیافته بود. برای همین هم از فردای امضای قرارداد مزبور که سربازان به خانه‌های خود بازگشتند، شعرا و هنرمندان آذربایجان سرنوشت این جنگ را بر عهده گرفتند و با اشعار و آثار خویش این “درد بزرگ” را زنده نگاه ‌داشتند. آثاری که در شکل‌گیری اندیشه‌های ملی‌گرایانه در هر دو سوی آراز تأثیر غیر قابل انکاری داشتند.

آری، چکامه “آرازی آییردیلار…” از یک “درد بزرگ” حکایت می‌کند. از جنس همان دردی که آلفرد دو موسه می‌گوید: “هیچ چیز به اندازه یک درد بزرگ، ما را بزرگ نمی‌کند”! مردمان هر دو سوی آراز سال‌ها با این “درد بزرگ”، بزرگ شده‌اند و امروز با جاری شدن این سمبل جدایی دو سوی آذربایجان بر زبان اردوغان و واکنش عجولانه و نسنجیده ظریف، این “درد بزرگ” جهانی شد و بر صفحات خبرگزاری‌های مطرح جهان همچون رویترز و الجزیره نقش بست.

آراز-آراز قان آراز/ سولطان آراز خان آراز

سنی گؤروم یاناسان/ بیل دردیمی، قان آراز

آراز اوسته، بوز اوسته/ کباب یانار کؤز اوسته

قوی منی اؤلدورسونلر/ دانیشدیغیم سؤز اوسته

آرازی آییردیلار/ قومونان دویوردولار

 من سندن آیریلمازدیم / ظولمینان آییردیلار